Moje Syberyjskie podróże. Kazimierz Sowa

Po pierwsze Kazimierz Sowa jest najfajniejszym księdzem jakiego znam. Po
drugie to mądry i przenikliwy facet, a swoją wiedzę teologiczną
łączy z niezwykłą wrażliwością i umiejętnością
obserwowania świata i ludzi, którzy go zamieszkują. Po trzecie nie dziwię
się, że na cel swoich podróży i pisania wybrał Syberię,
bo to kraina prawdziwa na wskroś. Tak jak on sam. Ale nie każdy potrafi
to dostrzec, a tym bardziej - opisać. Jemu się udało zrobić
to wspaniale i wciągająco, bo nie zasnęłam, dopóki nie skończyłam
czytać tej książki!

'Jest takie rosyjskie powiedzenie, że na Syberii sto kilometrów to nie odległość,
minus 20 stopni to nie mróz, a wódka to nie alkohol' - pisze Kazimierz Sowa.

A ja wiem, że każdy z nas powinien ruszyć z nim w tę podróż.

Martyna Wojciechowska

Syberię pokochałem za jej bezkres, niepowtarzalny urok krajobrazów i
gościnę, której doświadczy każdy, kto lubi ludzi.

Ta kraina przez Polaków bywa często nazywana 'nieludzką ziemią'.
Tam, na każdym niemal kroku widać ślady, jakie zostawiły po
sobie lata carskich zsyłek i okres komunistycznego terroru. Ale dla dzisiejszych
mieszkańców tej największej geograficznie i najbogatszej części
Rosji Syberia jest domem i miejscem normalnego życia. Żeby to zrozumieć,
trzeba tam pojechać i trochę pobyć z rdzennymi czy 'przyszywanymi'
współczesnymi Sybirakami. Pójść z nimi do bani, pojechać na
rybałkę, przypomnieć sobie język (którego tak niechętnie
uczyliśmy się w szkole), pośpiewać rosyjskie pieśni,
a czasem napić się wódki.

Kiedy niedawno znajomy zapytał mnie: 'Co cię na tę Syberię
tak ciągnie', nie umiałem szybko i jednoznacznie odpowiedzieć.
W ciągu ostatnich kilku lat bywam tam co najmniej dwa razy w roku i wciąż
odnajduję nowe miejsca, które 'jeszcze muszę zobaczyć', a swoista
surowość i czasem jakieś prozaiczne utrudnienia wcale mnie do tych
podróży nie zniechęcają. Przeciwnie, nadal mam ochotę kolejny
raz tam pojechać.