Finnegans Wake

Po napisaniu Ulissesa James Joyce ogłosił, że pracuje nad
nową powieścią. Poznał wtedy swego przyszłego ucznia i
sekretarza Samuela Becketta.

Dzieło nosiło roboczy tytuł 'Work in progress' i było
publikowane fragmentami w gazetach amerykańskiej awangardy.

Po 17 latach pracy autor opublikował całe dzieło pod tytułem
Finnegans Wake. W takim zapisie, bez apostrofu, tytuł jest celowo nieostry;
może znaczyć Czuwanie przy [zmarłym] Finneganie lub Finneganów
tren. Odnosił się do znanej ballady irlandzkiej Finnegan's Wake,
o śmierci Irlandczyka, Tima Finnegana. Powieść znów zaskoczyła
nowatorstwem i jest dziełem do dziś nie do końca zrozumianym. Komentowano
metaforycznie, że Ulisses był dniem człowieka, a Finnegans
Wake jest jego nocą. Ten pierwszy był epopeją ciała, drugi
jest więc epopeją ducha. Podstawową trudność w percepcji
utworu stanowi język, Joyce bowiem, eksperymentując, wykorzystał
tu tworzywo kilkunastu języków (zdarzają się i słowa polskie),
tworząc z nich swoisty zlepek jako indywidualny język powieści. Finnegans
Wake jest przez to tekstem niezwykle dźwięcznym akustycznie, brzmiącym
niemal muzycznie, ale karkołomnie trudnym, gdy chodzi o rozpoznanie znaczeń
poszczególnych fraz oraz wymowy całego dzieła.