Zielone rolety

W poetyckiej „serii mozaikowej” PIW-u prezentujemy nowy tom wierszy Adriany Szymańskiej. Poetka opublikowała kilkanaście książek poetyckich, powieści oraz zbiory esejów. Jej utwory zostały przetłumaczone na kilka języków europejskich, a także na hebrajski i japoński.
Pierwszą nagrodę literacką przyznał jej Julian Przyboś w roku 1969 za debiut poetycki Nieba codzienności. Następnie, w roku 1974, otrzymała Puchar Kryształowego Lwa z rąk Adama Ważyka. Jest też laureatką innych prestiżowych nagród, w tym – parokrotnie – ustanowionej przez Warszawskich Księgarzy Literackiej Premiery Miesiąca, Nagrody im. Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego przyznawanej przez miesięcznik „W drodze” i zespół Środowisk Twórczych w Gdańsku za wartości metafizyczne i religijne w poezji (1994) a także Honorowej Nagrody Poznańskich Nowości Wydawniczych i Biblioteki Raczyńskich (2000). Za tom Wtedy-dziś została w roku 2011 uhonorowana wyróżnieniem Feniksa przez Stowarzyszenie Wydawców Katolickich.
W roku 2018 otrzymała Medal im. księdza Jana Twardowskiego za całokształt dokonań twórczych. Jest członkinią Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, PEN Clubu i ZAiKS-u. Najnowszy tom „Zielone rolety” to, można powiedzieć, kwintesencja głosu poetyckiego Szymańskiej. Jest tu wiele wierszy metafizycznych czy wręcz religijnych, świadomość przemijania przy ekstatycznym zachwycie życiem i urodą istnienia. Jak napisał Wojciech Kaliszewski „poetka od pół wieku nieprzerwanie >>szkoli zmysły, by pojąć tajemnicę istnienia<<. Sama ujęła to kiedyś niezwykle trafnie, mówiąc, że w pisaniu chodzi jej o to, „…by z »z niczego«, co jest niepisaniem, chaosem, powszedniością, tworzyć budowlę sensu, wewnętrznej siły, kochania”. Jej poezja wznosi się więc na fundamencie wiary i nadziei, umacniana jakby nieustannie przekonaniem, że poetyka jest funkcją etyki. Ale – podkreślić trzeba to mocno: etyki pełnej miłości, zrozumienia i otwartości wobec całej rzeczywistości. Bo kochać świat i ludzi to chcieć, aby ten świat stawał się dobry i celowy.