Tęczujący popiół

Ostrość obrazu, płynność granic. Tak bodaj najprościej można byłoby ująć specyfikę narracji w „Tęczującym popiele” Sheng Keyi. Ten sposób pisania – niestroniący od naturalistycznej wręcz dosadności i brutalności, balansujący nieraz na granicy dobrego smaku, ale też pozostawiający wrażenie tajemnicy i niedopowiedzenia, dryfujący pomiędzy światem materialnym i rzeczywistością duchową – sytuuje powieść w bliskim artystycznym sąsiedztwie znanego już dobrze polskim czytelnikom realizmu magicznego Mo Yana czy mitorealizmu Yan Lianke.
(Fragment „Posłowia” Joanny Krenz)