Żywioł i duch

Książka „Żywioł i Duch. O wyobraźni pneumatoforycznej Krzysztofa Kamila Baczyńskiego” dotyczy tych wymiarów poezji Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, które ujawniają się szczególnie w jego późnych wierszach i prowokują do podjęcia badań z pogranicza literaturoznawstwa i teologii. Pneumatoforyczność (zgodnie z greckim źródłosłowem „pneumatoforyczny” oznacza „niosący ducha”) okazuje się szczególną jakością wyobraźni poetyckiej „drugiego Słowackiego”, znajdującą swój wyraz na różnych poziomach organizacji tekstu. Zawarte w wierszach Baczyńskiego obrazy doświadczenia świętości w sytuacji tragicznej pozwalają na nowo odkryć jednego z najważniejszych polskich poetów XX wieku dzięki wyzwoleniu się spod wpływu legendy – unieśmiertelniającej, ale i zniekształcającej obraz człowieka poszukującego odpowiedzi na najważniejsze egzystencjalne pytania. Obrazy Ducha Świętego okazują się kluczem do zrozumienia złożonej i nieortodoksyjnej, często zniekształcanej w procesie recepcji twórczości Jana Bugaja religijności poety oraz uchwycenia istoty sanctum rodzącego się w ruchu między żywiołem i Duchem.