Rewolucja Templariuszy. Nieznana karta dwunastowiecznej historii

Do naszych czasów zachowało się tylko dziewięć rękopisów, które opisują genezę niezwykłej wspólnoty, jaką był zakon templariuszy (1120–1312). Historyczka Simonetta Cerrini poświęca każdemu z tych rękopisów osobny rozdział swojej książki, która opisuje przepisy regulujące życie codzienne członków zakonu, a także przybliża osobę założyciela wspólnoty Hugona de Paiens. W 1120 roku ten ostatni postanowił założyć w Ziemi Świętej wspólnotę, która różniła się od innych ówczesnych zgromadzeń religijnych, zapewniała bowiem dostęp do sacrum bez konieczności ocinania się od świata i zamykania w murach klasztornych, umożliwiała bycie jednocześnie bellatores, jak i oratores, zakonnikami, którzy nie wyrzekają się swojego świeckiego statusu. Zakon templariuszy był otwarty na szerokie grono kandydatów, rezygnował z wyłącznego stosowania łaciny, które uważał za przejaw elitaryzmu, i dopuszczał użycie języków rodzimych, stawiał na większą tolerancyjność i ciekawość innych wierzeń religijnych, w tym islamu, o czym świadczy przyjaźń między pierwszymi templariuszami a słynnym emirem Osamą. 
Pochylając się nad tą nieznaną szerzej kartą historii XII wieku, autorka ukazuje nowatorski i oryginalny charakter zakonu templariuszy i próbuje dowieść, w jakim stopniu jego utworzenie było rewolucyjnym przedsięwzięciem. U progu XIV wieku, kiedy nic już nie trzymało Europejczyków w Ziemi Świętej, zakon został skasowany. We Francji Karol IV Piękny doprowadził do pojmania, osądzenia i skazania członków zakonu, kładąc kres duchowej przygodzie, która trwała dwa stulecia.
Książka poprzedzona jest przedmową Alaina Demurgera, wybitnego mediewisty i badacza historii templariuszy.
 Simonetta Cerrini – włoska historyczka pisząca po włosku i francusku, specjalizująca się w historii templariuszy, autorka pracy doktorskiej na temat duchowości zakonu templariuszy. Członkini Society for the Study of the Crusades and the Latin East.