Mieszkańcy światła

Eugene Guillevic

(1907-1997), najwybitniejszy poeta francuski pochodzenia bretońskiego, przywiązywał do niego wielką wagę, ponieważ uważał, że kamienne menhiry, symbole małej celtyckiej ojczyzny, o wiele silniej wpłynęły na jego poezję niż paryskie ulice, gdzie spędził większość lat swojego długiego życia. W roku 1942 zadebiutował znakomitym tomem wierszy Terraqué, który uznany został za manifest poezji realistycznej. Ten „powrót do rzeczy, do przedmiotu”, kończący w poezji francuskiej epokę nadrealistycznej retoryki, nasycony był wspomnieniami z dzieciństwa spędzonego w Bretanii i zadziwiał konkretnością i głębią refleksji filozoficznej. Poeta (określający swoją poezję „podrealizmem”) dążył do zwięzłości, perfekcji, metafizycznej zadumy nad integralnym światem fizyczno-duchowym, do eksploracji żywiołów. Większość późnych wierszy Guillevica, który zmierzał do harmonii i wyższej zgody na świat, a nawet do radości życia, określić można mianem epifanii: poeta jest w samym sercu świata i zapisuje szczęście.
Kazimierz Brakoniecki